کد مطلب:3891 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا بعضي از اين شيخ ها وافراد ديگر يك دعا را مي گوين وموضوعشان حل مي شود؟ ولي ما كه همان دعا را مي گوييم اصلاً هيچ اتفاقي نمي افتد، مثلاً بعضي ها با بسم ا... ازآب مي گذرند ولي ما نمي توانيم و...؟توضيح زيادي بدهيد.

در رابطه با اين موضوع كه چرا ما دعا مي كنيم اما هيچ اتفاقي نمي افتد مي توان گفت هر چيزي شرائطي دارد وتا آن شرايط محقق نشود وجود پيدا نمي كند دعا نيز از اين قبيل است وبراي استجابت نياز به شرائطي دارد ازآن جمله مي توان به موارد زير اشاره كرد.

الف : ناهماهنگي بين زبان وقلب، انسان وقتي دعا مي كند بايد قلب وزبانش با هم هماهنگ باشد واگر نه لق لقه اي بيش نخواهد بود.

ما درون را بنگريم وحال را ني برون را بنگريم وقال را

ب : دعا را به جاي كار وكوشش قرار دادن : انسان وقتي دعا مي كند بايد همراه با دعا قدمهاي عملي نيز براي رسيدن بهخواسته هاي خود بردارد ودرجايي كه وظيفه اش كار وتلاش است سستي وتنبلي نكند.

ج : باور نداشتن به اجابت دعا : كسي كه به رحمت خدا اعتقاد ندارد وتنها زبانش مشغول حركت است وبه خدا بدگمان است دعايش مستجاب نمي شود. درقرآن مجيد خداوند فرمود : واذاسألك عبادي عني فاني قريب، اجيب دعوة الداع اذا دعان1 وهنگامي كه بندگانم در مورد من از تو مي پرسند بگو من نزديك هستم وجواب دعا كننده را مي دهم هنگامي كه مرا بخواند. پس شرائط اصلي در دعا تحقق حقيقت دعا مي باشد چه بسا ما دعا مي كنيم اما خواست قلبي ما با دعاي زباني منافات داشته باشد .

هـ : برخلاف مصلحت شخص بودن : خداوند خير مطلق است و جز خير براي بندگانش نمي خواهد. او عالم به روح وجسم ما استومصلحت دنيا وآخرت ما را مي داند اگر دعاي شخص برخلاف مصلحتش باشد خداوند آنرا مستجاب نمي كند خداوند درقرآن مي فرمايد :عسي ان تكرهوا شيئاً وهو خير لكم وعسي ان تحبوا شيأً وهو شر لكم والله يعلم وانتم لا تعلمون (چه بسا چيزي را خوش نداريد در صورتيكه آن چيز براي شما خير و خوب است و چه بسا چيزي را دوست داريد ولي براي شما بد است، خداوند آگاه است و شما نمي دانيد

و: دعا نبايد برخلاف نظام آفرينش ونظام تشريعي باشد. اميرالمؤمنين به كسي كه اينگونه دعا مي كندمي فرمايد : يا صاحب الدعاء

لاتسال مالايكون ولايحل اي دعا كننده سؤال نكن آنچه را كه شدني نيست وحلال نمي باشد

ز : گناه ومعصيت : يكي ديگر از عوامل استجابت دعا گناه ومعصيت است بطوريكه حجابهايي بين خدا وانسان قرار مي دهد ومانع استجابت دعا مي شود. گناه سبب نقصان استعداد مي شود و انسان را از دريافت فيض ورحمت هاي الهي محروم مي كند.

اميرالمؤمنين در دعاي كميل عرض مي كند : اللهم اغفرلي الذنوب التي تحبس الدعاء (خدايا، آن گناهاني كه مانع دعا وسبب حبس آن مي شود برمن ببخش)

امام خمينيره دركتاب شرح دعاي سحر مي فرمايند : دعا اگر به زبان استعداد شد دست رد به سينه دعا كننده نميخورد ودعايش پذيرفته خواهد شد زيرا فاعل وكسي كه خواسته را انجام مي دهد تمام وفوق تمام است وفيض آن حضرت كامل وفوق كامل است واگر فيض ظهور ندارد وافاضه نمي شود ازناحيه نقصان استعداد است پس اگر پذيرنده، استعداد پذيرش فيض را داشته باشد فيض الهي از خزينه هائي كه پايان ندارد وكم بودي درآنها ايجاد نميشود واز معادن فيضي كه غيرمتناهي است ونقصان پذير نيست بر اوافاضه خواهد شد.

پس دعا كننده سزاوار است تا مي تواند باطن خود را منزه كندوآن را ازآلودگي وملكات پست خالي سازد تا دعايش از مرحله گفتار به مقام حال وازمقام حال به لسان استعداد رسد واز ظاهر به باطن سرايت كند تا دعايش مستجاب وبه مقصدش نائل آيد.

اما دررابطه با اينكه چرا افرادي كارهاي خارق العاده انجام مي دهند ومثلاً با گفتن بسم ا...بر روي آب راه مي روند بايد گفت بعضي از انسانها بواسطه طهارت روح وتزكيه به مقاماتي مي رسند كه مي توانند در عالم طبيعت تصرف كنند ازاين قبيل كارها در زندگي اولياء دين وعرفاء بسيار نقل شده است. افرادي مثل مرتاضان هندي نيز از طريق رياضاتي كه به نفس مي دهند داراي قدرتهايي مي باشند. البته بايد اشاره كرد كه اكثرشان داراي رياضتهاي غير شرعي وقدرتهاي شيطاني مي باشند.

درادامه بايد اشاره كنيم گاهي اجابت دعا به قيامت تعويق مي افتد در روايت داريم افرادي كه در دنيازياد دعا كردهاند و اجابت نشد در روز قيامت خيلي خوشحال هستند. درآنجا خداوند به قدري به آنها پاداش مي دهد كه مي گويند اي كاش يك دعاي ما هم مستجاب نشده بود.

گاهي استجابت دعا به تأخير مي افتد تا انسان بيشتر با خدا مناجات كند.

درحديث است كه حضرت ابراهيم به عابدي كه دعا مي كرد ولي مستجاب نمي شد فرمود : چون خداي عزوجل بندهاي را دوست بدارد دعايش را زود مستجاب نمي كند تا با او بيشتر راز گويد ودعا كند در ضمن ما نبايد عجله داشته باشيم بلكه بعضي از دعاها بخاطر مصالحي به تعويق مي افتد وپس از مدتي ثمرش به انسان مي رسد.2





(1) سوره بقره/186

آثار گناهان، آقاي همت سهراب پور،ص147و148